این دانش گردآوری شده به اهتمام کارشناسان اداره کل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری خراسان رضوی، قطب علمی دانشکده ادبیات دانشگاه فردوسی مشهد، فرهنگسرای فردوسی، انجمن مفاخر و مشاهیر استان خراسان رضوی و جمعی از پژوهشگران، ادیبان و محققان از سراسر کشور مجموع شده است و بی‌تردید کامل‌ترین مجموعه دانسته‌ها در مورد فردوسی، شاهنامه و شهر طوس را پدیدآورده است که می تواند گره‌گشای سوالات دانشجویان، علاقمندان و جستجوگران در زمینه های مورد نظر باشد.

      راه‌اندازی سایت تخصصی فردوسی، پاسخی موخر به بخشی از نیازهای فرهنگ عمومی، در راستای شناخت و معرفت برشاهنامه و شخصیت ارجمند حکیم ابوالقاسم فردوسی است.

       سخنان فوق شاهدی کوچک برارزش ادبی، هنری و فرهنگی " شاهنامه " در اذهان فرهیخته­ ی جهانیان است و بر بزرگی و یگانگی فردوسی در میان شعرای حماسه پرداز جهان دلالت می کند. اما تأثیر و تأثر کارها و آثار فردوسی در فرهنگ و زبان ایرانیان بسی بیش از این هاست و نیاز به تحلیل و بررسی جامع تری دارد.

       شاهنامه روایت داستانی تاریخ ایرانیان است و تاکنون به عنوان یکی از معتبرترین منابع و مأخذهای تاریخی ما به شمار می آید. تردستی شاعر آن جا رخ می‌نماید که او در ساحت رفتارهای زبانی و تولید ساختارهای پیچیده ی کلامی شعبده و جادو می کند. او در وزن متقارب به همان قوت که اشعارحماسی و رزمی می‌سراید دست به سرودن داستان های بزمی و عاشقانه‌ای نظیر بیژن و منیژه و زال و رودابه می‌زند. در روزگاری که زبان عربی تقریباً بر سراسر فلات ایران مسلط شده بود و دانشمندان و فیلسوفان و غالب شاعران ایرانی آثار خویش را به زبان عربی یا ترکیبی از زبان‌های فارسی و عربی می‌نگاشتند و زبان فارسی رفته رفته به حاشیه‌ی فراموشی رانده می شد. فردوسی برخاست و به قریب چهار قرن تسلط فرهنگی اعراب پایان داد. او تاریخ ایرانیان را با چیره‌دستی و کم‌ترین استفاده از واژگان عرب در شصت هزار بیت به نظم درآورد. در سه بخش عمده، دوره اساطیری، دوره پهلوانی و دوره تاریخی.

      آخرین دوره شاهنامه به دوران تاریخی مشهور است و با ظهور بهمن، همای، داراب و دارا آغاز می شود. دارا همان داریوش سوم است که از اسکندر مقدونی شکست می خورد. روایت سلسله اشکانیان، ساسانیان و حمله­ ی اعراب در بخش دوران تاریخی به نظم کشیده می شود و سرانجام دفتر شاهنامه با شکست ایرانیان از اعراب بسته می‌شود. بنابراین پایان شاهنامه به هیچ وجه خوش نیست.

      فردوسی در عهد پیری به دربار سلطان ترک "محمود غزنوی" راه یافت. اما همواره مورد طعن طاعنان و بخل بخیلان دربار قرار داشت. محمود سلطانی سنی مذهب بود و با شیعیان بی مدارا رفتار می کرد. از این رو دشمنان، فردوسی را به "رفض" و قرمطی گری منسوب کرده و از چشم سلطان انداختند. به استناد اشعار و اخبار فردوسی شاعر و مسلمانی شیعه مذهب بود. اما در این که وی شیعه‌ی زیدی بوده یا "اسماعیلی" یا "دوازده امامی" اختلاف است.